قدس آنلاین- بار دیگر هفته گذشته خبر آزار جنسی معاون انضباطی مدرسه‌ای در تهران همه را در بهت و حیرت فرو برد. خبری که پس از خبرهای تلخ تعرض به محمدحسین‌ها، آتناها و اهوراها تیر خلاصی بر پیکره آموزش وارد کرد و این شائبه را بوجود آورد که چاره این کار عمل به آموزش تربیت جنسی ذیل مواد سند آموزشی ۲۰۳۰ است.
۲۰۳۰ استقلال فرهنگی و آموزشی را می‌گیرد
دکتر محمود سعیدی رضوانی، محقق و پژوهشگر حوزه آموزش و پرورش که از مخالفان سرسخت پیاده سازی مفاد سند ۲۰۳۰ است می‌گوید: فرض را بر این بگیریم که آموزش‌های سند ۲۰۳۰ همگی مفید و مؤثر هستند. این در حالی است که مشابه همین آموزش‌ها در ده‌ها شاید صدها دوره‌های آموزشی تربیت جنسی، آموزش جنسی و مواردی از این دست آمده است. آموزش‌های مقابله و پیشگیری، مواجهه و پیامدهای سوء استفاده جنسی سه مرحله مهم و حساس است. این آموزش‌ها در اسناد مختلف آمده است اما برخی از این دلسوزان فقط به ۲۰۳۰ تکیه می‌کنند در صورتیکه ۲۰۳۰ یک پک آموزشی کامل است. تمام آن درباره راهکاری جلوگیری از سوء استفاده جنسی نیست و ده‌ها مسئله خلاف بومی و اعتقادی ما در آن وجود دارد که به موجب آن استقلال فرهنگ و آموزشی‌مان را از دست می دهیم.
وی به ایرادات این سند اشاره کرده و توضیح می‌دهد: این دلسوزان با آموزش خود ارضایی به بچه‌های هفت ساله حتی کمتر موافق هستند؟ آیا آنها موافق هستند به کودکان آموزش دهیم که خانواده می‌تواند دارای یک پدر و یک مادر یا دو پدر و دو مادر باشد؟ بدانیم که آموزش جنسی تنها بخشی از این بسته است و موارد بسیار متعدد دیگری وجود دارد که در سندهای مختلف به آن پاسخ داده شده و اشکالات عمده آن برطرف شده است. علاوه بر آن با عمل به سند ۲۰۳۰ استقلال آموزشی را از دست داده و در آموزش و تربیت جنسی کودکانمان، خودمان را وابسته به فرهنگی کاملاً بیگانه کرده‌ایم. حتی اگر در آن برنامه بخشی کوچک تحت عنوان تربیت جنسی خوب باشد، مابقی نباید توصیه شود.
آموزش جلوگیری از سوء استفاده جنسی در ۲۰۳۰ نیست
این پژوهشگر حوزه آموزش کودکان اضافه می‌کند: در سند ۲۰۳۰ مسئله آموزش سوء استفاده جنسی بصورت کلی مطرح شده و آمده که مدارسی بدون خشونت جنسی می‌خواهیم. آموزش‌های سوء استفاده جنسی در اسناد موازی سند ۲۰۳۰ آمده است. با توجه به این که در سند ۲۰۳۰ معروف، هیچ اشاره‌ای به نحوه آموزش سوء استفاده جنسی نیست. حتی در برنامه ملی آموزش ۲۰۳۰ که توسط سازمان یونسکو ایران و جمعی از پژوهشگران در مجموعه‌ای حدودا ۳۰۰ صفحه‌ای تدوین و ایران به‌عنوان یکی از پیشروترین کشورها در اجرای سند ۲۰۳۰ معرفی شد، نکته‌ای برای آموزش سوء استفاده جنسی بیان نشده بود.
سعیدی رضوانی تاکید می‌کند: بیشتر دلسوزانی که ادعای مفید بودن سند ۲۰۳۰ در بحث آموزش‌های جنسی را دارند با سایر مفاد آن کاملاً مخالف هستند. نکته بعدی اینکه آیا مبحث سوء استفاده را باید تنها از ۲۰۳۰ بگیریم؟ اسناد، کتاب‌ها و پژوهش‌های بسیاری داریم که با فرهنگ ما سازگار بوده و بطور مفصل به جلوگیری از سوء استفاده جنسی پرداخته است. کتاب مراقب‌های جنسی از فرزندان ویژه والدین و راهنمای برنامه درسی تربیت جنسی دوره ابتدایی نمونه‌ای از آنهاست.
به باور این استاد دانشگاه در زمینه توجه و آموزش تربیت جنسی کم کاری داشته‌ایم اما اینکه آن را به ۲۰۳۰ ارجاع دهیم، راهکاری مضحک است. باید اندام خصوصی را به بچه‌ها آموزش داده و سه مرحله «نه گفتن»، «فریاد زدن» و «ترک محل و گفتن به افراد مورد اعتماد» را یاد دهیم. نیاز است که حیا، حجاب و عفت را نیز به این مسئله وصل کنیم و تلاش کنیم در تربیت فرزندانمان بیشتر به این موارد بپردازیم و بدانیم که حیا و عفاف نداشتن یکی از دلایل سوء استفاده جنسی است. مانند همین پرونده اخیر که آنطور گفته می‌شود از مشروبات الکلی و فیلم‌های مستهجن شروع شده و زمینه سوءاستفاده را فراهم کرده‌اند.
سعیدی رضوانی عوامل دیگری را هم در کم کردن این فجایع دخیل می‌داند. او می‌گوید: اجتماع باید مانع سوء استفاده‌گرها شود. خصوصاً برای افرادی که در مشاغل مهم و در کارهایی هستند که امکان لغزش آنها وجود دارد باید گزینش کامل از تمام مراحل زندگی انجام شود. باید دید در همین پرونده اخیر این معلم خاص چطور گزینش و در این شغل گمارده شده است.
نظر شما